Schilderijen

Duinlandschap

Voornamelijk langs de kust maar op andere plaatsen in het land tref je duingebieden aan.

Bollenveld

Voor menige buitenlandse toerist en natuurlijk ook voor ons zelf zijn de bloembollenvelden een ware bezienswaardigheid. Met een snelle toets heb ik Aad Vrijhof de bloemen voorzien van hun kleur terwijl ik de molen en de huisjes aan de horizon heb laten genieten in de zon. 

Een bekend bloemenmeisje

Velden met prachtige bloemen waaraan de zon haar stralen gaf. Gezond, kaarsrecht en vol kleur waren zij te vinden. Het was zoals ieder jaar een unieke belevenis. Ook in mei 2006 liepen er duizenden mensen te genieten van deze pracht. Het Keukenhof liet zich op haar best zien. Terloops een foto hier en dan weer daar. En één gemaakt met tulpen op de achtergrond. De voorgrond gevuld met het "Bloemenmeisje" getooid in bloemenjurk en met hoed. Nu negen jaar later door Aad Vrijhof aan het doek toevertrouwd. Het tweede olieverfschilderij is een feit. Het meet 125 cm x 75 cm. En u heeft het inmiddels wel gezien, het bloemenmeisje is Augustina Vrijhof-Papilaja, die geduldig heeft gewacht tot zij op het doek verscheen.

(D)roomijsje

Ik heb dit schilderij (D)roomijsje genoemd. Ik meen te mogen veronderstellen dat zichtbaar is dat Aaron Vrijhof, mijn kleinzoon, aan het eind van een zeer fijne dag een slaperige indruk achter laat. Het is Pasen 2015. De familie treft elkaar in het restaurant van Van der Valk in Akersloot. Een menigte mensen is op het zelfde idee gekomen en dat is dan ook zichtbaar. Een heerlijk lopend buffet staat ons reeds te wachten. Mooi opgemaakt en bijna verleidend kijken de overvolle schalen je aan. De kinderen zijn vol verwachting over wat zij hier kunnen beleven, want eten staat bij hen niet op de eerste plaats. Zij willen beweging van het gehele lichaam en niet alleen dat van de mond. Van der Valk heeft ook daarmee rekening gehouden door een aparte ruimte voor deze kleine bewegers in te richten. Het kleuren van de paaseieren wordt afgewisseld door het elkaar achterna zitten tot de wangen rood aanlopen en de longen naar lucht snakken. Tussendoor worden patat, appelmoes en frikandel achterover geslagen, maar veel tijd moet dat natuurlijk niet kosten. Na de verschillende gangen wordt het dan eindelijk tijd voor een ijsje met slagroom. Al enigszins met de geest onder de dekens wordt een eerste confrontatie met het ijs en de slagroom gewaagd, hetgeen leidt tot een aardig stuk slagroom op de kin. Tijd voor opa Aad Vrijhof om een mooie foto te maken.             

Ben

Ben die zijn laatste jaren heeft gegeven aan mijn nicht, is vorig jaar (2013) overleden in Beverwijk. Ik heb zijn portret geschilderd vanaf een pasfotootje. Dit fotootje was nog het enige aandenken van Ben dat zij in haar bezit had nadat haar notebook was gestolen. Om Ben weer een beetje terug te halen heb ik vervolgens besloten om hem voor haar te schilderen. Nu hangt Ben bij haar in de kamer. Ben was een sociaalvoelend mens die een zware jeugd heeft gekend, welke hij in Denekamp in het kindertehuis heeft doorgebracht.    

Noa

Mijn kleindochter Noa, de dochter van mijn dochter Charlotte heb ik geschilderd van haar eerst foto die op school van haar is gemaakt. Zij woont met haar moeder in Velserbroek waar ze veel vriendinnetjes heeft en gek is op speelplaatsen. Vooral de glijbaan is een van haar favoriete toestellen en natuurlijk niet te vergeten,  het klimrek. Vanaf het moment dat ze een beetje kon praten werd ik opa dikke buik genoemd. Tot de dag van vandaag weet ik niet waar ze dat nu vandaan heeft? Een andere leuke bezigheid vond ze appelsplukken in de boomgaard om later mee te helpen om er een heerlijke appeltaart van te maken. Na geruime tijd gekozen te hebben voor het pointillisme heb ik, Aad Vrijhof weer even voor mijn oude schildertechniek gekozen.      

Hippies in Sleen

De periode rond eind jaren zestig kenmerkte zich als de hippietijd. Vooral het jaar 1967 was een van de hoogtepunten uit die periode. De lange haardracht de opvallen de kleding, de vraag naar vrede, de vaak voor die tijd mystieke muziek van de Mama's en de Papa's, de Begees, de Beatles, de Stones, Eagles, etc. Het was een ware doorbraak van de jeugd. Een jeugd die weer kleur bracht in het leven na een veelal armlastige saaie periode.

Om deze periode weer eens over te doen is tijdens het bezoek aan Sleen als thema, de hippietijd gekozen. Gezamenlijk, de familie Papilaja en de familie Ulu, is een weekend doorgebracht in een boerderij te Sleen. Klapstuk daarbij was de bonte avond waar een ieder zich had omgetoverd als hippie. Een voorbeeld hiervan heb ik, Aad Vrijhof wederom met de pointillistische techniek vertaald in dit schilderij.          

Echtpaar Rasmus en Johanna Papilaja-Limbong

Het zal in of rond 1949 zijn geweest toen de foto was gemaakt. Mogelijk ter ere van hun huwelijk. De foto die dan weer hier en dan weer daar in het huis is te vinden. Maar altijd duikt hij weer op. Na eerst Rasmus Papilaja te hebben vereeuwigd, heb ik besloten op verzoek van hun kleinzoon, om beiden aan het doek toe te vertrouwen. Ook dit keer heb ik, Aad Vrijhof, gekozen voor het pointillisme. Alhoewel de foto, zwart/wit is afgedrukt heb ik er voor gekozen om de achtergrond groen te maken zodat er meer contrast ontstaat en het schilderij meer van de muur zal gaan houden. Dit schilderij is op drinkbekers geplaatst, welke ter gelegenheid van de 82ste verjaardag van Johanna Papilaja-Limbong, aan al haar kleinkinderen is geschonken.          

KNIL-soldaat R. Papilaja

Hij zal een twintiger zijn geweest op het moment dat van hem een pasfoto werd gemaakt. Niet wetend waarvoor hij deze nodig heeft gehad heb ik, Aad Vrijhof, deze foto gebruikt om het portret van deze soldaat op doek aan te brengen. Het schilderij heeft een mooie plek gevonden in de woonkamer van zijn weduwe.   

Het is alweer een kleine 15 jaar geleden dat de originele foto, welke als voorbeeld heeft gediend is gemaakt maar toen zat ze in een auto. Ik ben zo vrij geweest de auto weg te laten en er een wolkenlucht voor in de plaats te zetten. Mijn poging om te proberen gezichten te gaan schilderen is tot op heden aardig gelukt, alhoewel het beter zou kunnen. Een kleine fout in mijn opzet heeft voor een geringe afwijking van het origineel gezorgd. Toch is het tot een aanvaardbaar resultaat gekomen. Inmiddels staat er een nieuw "gezichtenschilderij" op stapel, zie onder de kop "nieuws", waarvan ik kan zeggen dat het een zeer welsprekend schilderij gaat worden, waarin het karakter van de man duidelijk zichtbaar wordt. Ik begin het zowaar onder de knie te krijgen.   

Watertoren IJmuiden

Van mij 4de tot mijn elfde jaar heb ik, Aad Vrijhof,  in de Spilbergenstraat in IJmuiden gewoond. Ik had er dagelijks zicht op. Menige kunstenaar heeft met een ezel en een stoel bij ons in de straat gezeten om hem vast te leggen op doek of papier. Ik heb het natuurlijk over de watertoren van IJmuiden. Deze kunstenaars hebben mij in het verleden aangemoedigd om ook eens een poging te wagen. Ik kon hem op den duur uit het hoofd tekenen. Nu vele decennia later heb ik wederom deze watertoren op doek gezet maar dat in een pointillistische stijl. Nu, nadat de toren een andere bestemming heeft gekregen, er bevinden zich thans een aantal lofts in, zie je pas wat voor prachtig bouwwerk het is. De directe omgeving van de toren is nog als vanouds. Duingebied met dennebomen.        

Molen " Nooit Gedacht" Nieuw-AmsterdamVeenoord.

Het is in 1916, nadat eerder een tweetal molens door brand ten onder is gegaan, dat de molen "Nooit Gedacht" verrees aan de rand van het dorpje Veenoord aan de Hoogeveensche Vaart. Een molen met een bijna honderd jarige historie.

Het geslacht Van Aalst heeft decennia lang de molens draaiende gehouden en vele zakken graan tot meel gemalen. Nadat eerder Bernardus van Aalst en later zijn weduwe Johanna Sibon de eerdere (reeds verbrande) molens lieten draaien, was het Johannes van Aalst die de huidige molen door de wind zijn werk liet verichten. Johannes en zijn vrouw Marchien Uneken die respectievelijk in 1934 en 1940 overleden liggen op nog geen 100 meter van de molen begraven. Hun zoon Benardus Hermannus zette het werk voort. Echter aangezien hij vier dochters kreeg was er dus geen opvolger voor deze molen.

In zijn brief van 25 maart 1950 schreef hij: "Onze molen is nu de enige nog dagelijks in bedrijf zijnde windmolen in Zuid-Oost Drenthe". Het ging niet meer in het molenbedrijf en bovendien liet zijn gezondheid te wensen over. En zo komt het bericht op 8 mei 1952 dat hij er mee stopt: "Met ingang van 1 juni ga ik mijn windmolen overdragen aan de Coöp. Vereniging Aan- en Verkoop alhier".

Aad Vrijhof heeft de molen "Nooit Gedacht" op pointillistiche wijze op doek gebracht. Een doorkijkje van overhangende berkentakken en twijgen aan de overkant van de Hoogeveensche Vaart geeft het schilderij diepte. Door de heldere lichtblauwe lucht lijkt het of het schilderij licht uitstraalt.  De molen, geplaagd door de omliggende gebouwen en andere opstakels, staat vier in het Drentsche landschap De brug die toegang geeft tot de haven achter de molen vormt een kameraadschappelijk geheel. Molen en brug zijn tot in lengte van jaren met elkaar verbonden. Vele inwoners van het Tweelingdorp Nieuw-Amsterdam/Veenoord staan dagelijks oog in oog met dit historisch bouwwerk. Een bouwwerk dat met recht verdient "Ambassadeur van Nederland" te worden genoemd.   Het schilderij meet 70 x 100 cm en is voorzien van een brede zwarte lijst.

Mocht u meer over de molen willen weten dan kunt u de website www.demolennooitgedacht.nl bezoeken.      

Zuiderkerk Nieuw-Amsterdam

Dat Nieuw-Amsterdam/Veenoord heel wat mooie plekken kent is wel bekend. Aad Vrijhof heeft na de verschillende al vastgelegde plaatsen van dit Tweelingdorp weer een prachtige plek gevonden om deze op doek aan te brengen. De Zuiderkerk. Deze kerk is een van de oudste nog bestaande gebouwen in Nieuw-Amsterdam en dateert uit 1873. Nieuw-Amsterdam zelf dateert rond 1850 dus enkele decennia later zag deze kerk het levenslicht. De nog in Heiligerlee gegoten kerkklok werd in 1876 aan de toren toegevoegd. Op het schilderij dat wederom weer als pointillistisch werk is neergezet is waar te nemen dat het een winters tafereel betreft, waar de helder gekleurde winterlucht getuige is van kale bomen en met sneeuw bedekte wegen en daken. De dienst moet nog beginnen. De koster heeft al een begin gemaakt met het sneeuwvrij maken van de weg en de toegang tot de kerk. Al met al een hele klus waar hij zeker al vroeg voor uit de veren heeft moeten komen. De banden van een enkele auto en fiets hebben de sneeuw platgereden en laten duidelijk hun sporen achter. Een zwakke zon heeft de randen van de sneeuw lichtelijk verwarmd waardoor de grond op deze plaats enigszins wat vochtig is geworden. Het beloofd een heerlijke koude dag te worden. Desondanks zullen de gemeenteleden worden ontvangen in een fraai verwarmde kerk.  Het schilderij meet 60 cm  x 80 cm en heeft een licht vuren houten lijst. Het geheel meet ca 80 cm x 100 cm.  Voor meer informatie over deze Zuiderkerk te Nieuw-Amsterdam kunt u de website raadplegen  www.pknnav.nl

Ten behoeve van de restauratie van de kerktoren heeft het schilderij 1.120,00 euro opgebracht.

Taalwerkplaats Nieuw-Amsterdam

Waar taal ontspruit is kennis de buit.

Daar heeft het plaats, in de Taalwerkplaats in het Drentse dorp Nieuw-Amsterdam. Het is Mart Brok die enige jaren geleden zijn intrek heeft genomen in de oude waterzuivering. Een aantal grote betonnen bouwsels waarvan een er is ingericht als gehoorzaal annex expositieruimte en een ander gedeelte een woonbestemming heeft. Mart heeft de taal altijd bij zich. Mocht hij zin hebben om een gedicht te maken dan heeft hij alle ingredienten tot zijn beschikking in zijn Taalwerkplaats. Niet alleen Mart Brok declameert hier zijn gedichten, nee hij geeft een ieder de gelegenheid om zijn of haar brouwsels ten gehore te brengen. Cultuur in Nieuw-Amsterdam  heeft met de komst van deze Brabander en extra dimensie gekregen. Tijdens vele gelegenheden laat hij van zich horen. Of dat nu op de kunstmarkt, de opening van de vaartverbinding Erica/Ter Apel of tijdens het plaatsen van de Stolpersteine is. Daarnaast heeft hij oog voor de mens met minder mogelijkheden. Deze in het bijzonder hebben een plaatsje in zijn hart. Het zijn deze initiatieven waarom ik, Aad Vrijhof,  Mart in april 2013 een bezoek heb gebracht en hem heb beloofd een schilderij te maken van zijn Taalwerkplaats. Dit als dank voor zijn culturele initiatieven. Op 21 juni 2013 heb ik hem dit schilderij officieel overhandigd tijdens de midzomeravondshow tussen de verschillende optredens door. Zowel Mart Brok als het aanwezige publiek hebben het schilderij onder een rijkelijk applaus ontvangen. Ik wens Mart veel plezier met dit kleurrijk gegeven en hoop dat hij er nog meer door wordt geinspireerd. Belangstellenden die de Taalwerkplaats willen bezoeken en mogelijk een glimp van het schilderij willen opvangen kunnen terecht op   www.taalwerkplaatsdrenthe.nl

U kunt Aad Vrijhof ook vragen een schilderij van uw onderwerp te maken. Via het pointillisme, de stijl die Aad Vrijhof hanteert, zijn reeds vele werken van zijn hand gekomen.           

Kunstwerk langs de vaart

Nieuw-Amsterdam en Veenoord liggen pal tegen elkaar en zijn te vinden ten zuiden van de plaats Emmen in zuidoost Drenthe. De Schooldijk vormt de verbinding tussen deze voormalige twee dorpen. Nadat in 1998 Veenoord (voorheen behorende tot de gemeente Sleen) werd ondergebracht bij de gemeente Emmen ontstond er een groot dorp. Tenminste dat had men verwacht. De werkelijkheid bleek wel anders. Nieuw-Amsterdammers zijn totaal andere mensen dan Veenoorders en dat gold natuurlijk ook andersom. Zo werd er over elkaar gesproken. De bloedgroepen verdroegen elkaar niet. Ondanks deze wetenschap heeft men toch getracht de eenheid te symboliseren in het kunstwerk aan de vaart, welke "De Tweeling" voorsteld. Mensen en dat geldt niet alleen voor Nieuw-Amsterdam/Veenoord zijn erg zuinig op hun identiteit. En terecht. Identiteit wordt vertaald in cultuur en heeft grote waarde welke hoog in het vaandel dient te worden gehouden. Echter de krampachtige pogingen om elkanders tegenpolen te blijven kunnen ook wel eens averechts uitvallen. Samenwerking blijkt immer het gereedschap om het woongenot en de levensvreugde te optimaliseren. Een boodschap welke wordt vertaald in het kunstwerk aan de vaart. 

Aad Vrijhof heeft een documentaire over het Tweelingdorp gemaakt. De dvd "Levend Veen" toont als omslag het kunstwerk aan de vaart. Reden voor Aad Vrijhof om deze scene op doek te brengen op zijn eigen inmiddels bekende wijze (via het pointillisme). Het schilderij (80x60 cm) geeft een herfstbeeld weer, waarbij de zon versneld afscheid neemt en zijn laatste stralen nog hun uiterste best doen om de vaart en omgeving z'n prachtige charme te geven.  

Overigens de documentaire over het tweelingdorp is door de plaatselijke bevolking zeer goed is ontvangen en RTV Drenthe heeft laten weten: "Het is een veelzijdige film, waar geschiedenis en heden, kunst en cultuur een mooie plek hebben".  

Een leven in het Tweelingdorp" Nieuw-Amsterdam/Veenoord is waard om geleefd te worden. We kunnen niet zonder elkaar  

Baigneuses devant la Tente

Baadsters voor een tent, naar Cezanne. Cezannes werk is doordrenkt van badende mensen. Deze badende mensen, veelal vrouwen, zijn niet eenduidig te karaktiseren en worden gekenmerkt door elementaire gebarentaal. (het staan, liggen, hurken en zitten). Dit op basis van het pointillisme geschilderde werk door Aad Vrijhof wordt meer kleur gegeven dan het oorspronkelijke werk van Cezanne. Je hoort het water spartelen terwijl ze hun alle daagse nieuwtjes en beslommeringen met elkaar doornemen. Op de achtergrond geeft een enkele vogel zijn concert weer en droogt een zachte wind hun naakte lichamen. Een linnen doek is met een zwaai over de takken van de reizige boom geworpen en dient als tent. Het is een zonnige zomerdag waar mensen een worden met de natuur. De rond 1883-1885 geschilderde werken gaven vooral aanstoot aan de directe confrontatie met de natuurlijke naaktheid, die volledig vrij was van erotische toespelingen. De vrouwen worden opgenomen als onderdeel van de kringloop van de natuur.    Cezanne noemde zijn schilderij "Baigneuses devant la Tente" waardoor de afbeelding nog meer kracht krijgt. De maten van dit afgebeelde schilderij (60 x 80 cm) komen nagenoeg overeen met het doek van Cezanne (63.5 x 81 cm) en geeft daardoor een duidelijk beeld van de voorstelling, zij het dat dit schilderij meer kleur bevat en er een andere techniek is gebruikt.         

Landschap, acryl op linnen

Tijdens een wandeling in juli 2012 in het plaatsje Ootmarsum bracht Aad Vrijhof een bezoek aan de expositie van Ton Schulten. Een prachtige expositieruimte dat zich in een schilderachtig straatje bevind. De schilderijen welke door Ton Schulten zijn gemaakt krijgen extra diepte door de zijkanten donker van kleur te maken, waardoor het middelste gedeelte van het schilderij prachtig wordt opgelicht. Alsof je door een venster kijkt. Eerder heeft Aad Vrijhof dit principe gehanteerd bij de vervaardiging van de vensters van het Achterhuis.

Door het bezoek aan deze expositie werd hij geinspireerd om een gelijksoortig schilderij te maken. Echter  wilde hij hier iets aan toevoegen. Al enige tijd houdt hij zich bezig om via de pointillismetechniek het schilderij een extra dimensie te geven. Zie hiervoor o.a. zijn schilderijen IJmuiden, Marken en Drenthe. Een techniek die gedurende het expressionisme, tijdens de tweede helft van de negentiende eeuw, meerdere malen werd  gehanteerd.  Het landschap, welke titel dit schilderij meekrijgt is een fantasie landschap. Echter bij zijn bezoek aan Denemarken ging het schilderij leven. Zeer herkenbare momenten werden zichtbaar. Zijn fantasie werd werkelijkheid. De relatie met Hans Christiaan Andersen was gelegd. Deze in Odense geboren sprookjesschrijver heeft hem mogelijk dit "landschap" ingefluisterd. 

Het schilderij meet 110 cm x 75 cm en is door zijn kleuren en zijn zwarte lijst zeer decoratief.       

Nafea faa ipo ipo naar Gauguin door Aad Vrijhof

Na verschillende eigen werken te hebben vervaardigd via de techniek van het pointillisme heb ik, Aad Vrijhof, toch weer een zijpad bewandeld. Wederom werd ik gepakt door de kleurenpracht die door Paul Gauguin op het eiland Tahiti op een van zijn doeken is aangebracht. Twee mooie jonge dames gekleed volgens de traditie van het eiland worden omringd door prachtig natuurschoon waar zij beslist onderdeel van uitmaken, waarbij de achterste dame de vraag stelt aan de dame voor haar: "Nafea faa ipo ipo" ofwel "Wanneer ga je trouwen".  Niet eerder werd er een werk van Paul Gauguin via het pointillisme op een doek gezet. Een techniek die ik zeer treffend vind zoals ik al eens eerder heb laten weten. Met name de overgangen van kleur komen op treffende wijze tot zijn recht. Het getoonde schilderij meet 80 x 60 cm. Op het schilderij is duidelijk het relief te onderscheiden van de vulkanische bergen welke tot op de dag van vandaag nog op het eiland Tahiti zijn terug te vinden. De twee figuren linksboven (een nog juist zichtbaar) net voor het gebergte geven goed de afstand aan van de beide dames en de grootsheid van het zonovergoten gebied. Paul Gauguin moet er een mooie periode hebben door gebracht, al viel het in eerste instantie wel wat tegen omdat het toch meer geciviliseerd was dan hij aanvankelijk had verwacht. Met name de hoofdstad Papeete. Hij had verwacht dat hij in een volkomen idyllisch oord zou terecht komen volledig verlaten van de westerse invloeden zoals hij heeft meegemaakt in Frankrijk waar hij o.a. met Vincent van Gogh enige tijd heeft samengewerkt.  

Nooit geweten dat dit schilderij van Gauguin ooit nog eens het duurst verkochte schilderij  (264 miljoen) ter wereld zou worden.

Wanneer worden kunstenaars eens zo rijkelijk beloond als nog in leven zijn? Dit is de waanzin ten top. Maar ik heb hem in ieder geval op pointillistische wijze bij aan de muur hangen.!!!!

IJmuiden, wachter (Aad Vrijhof)

De wachter op de kop van de haven van IJmuiden. Een mooi bronzen beeld dat ooit door mijn vader op zijn sokkel is geplaatst. Een plaatsing die de kunstenaar de koude rillingen op zijn lijf heeft bezorgd. Hij was zeer verontrust over de wijze waarop mijn vader het beeld richting de sokkel verplaatste. Wat had deze namelijk gedaan. Zoals is te zien loopt het beeld taps toe en kan deze onmogelijk recht op de bouten worden geplaatst. Er was slechts een mogelijkheid over en dat was door de strop om de nek van de wachter te plaatsen, hetgeen dan ook geschiedde. Tot groot ongenoegen van de kunstenaar.

In de verte is nog het semafoor zichtbaar. De kleine vuurtoren staat hier nog op de oude plaats en is later enkele tientallen meters verplaatst. De zon is reeds onder, alleen zijn schijnsel verlicht uitbundig de lucht met tal van kleuren, daarbij de wachter als contrast achter zich latend.    

Boer Arkesteijn in Zegveld, december 2011

 Ik, Aad Vrijhof, zal 13 a 14 jaar zijn geweest, dat wij met drie families regelmatig het boerenland opzochten waar we een stukje land gehuurd hadden dat pal naast het riviertje De Mije te Zegveld lag. Aan de de Mije had boer Arkesteijn een boerderij waar wij als kind regelmatig mochten "helpen" met het melken van de koeien en andere interessante klussen . Je mocht van de boer eerst het paard al mennend naar de plek op het land brengen waar de koeien moesten worden gemolken. Een bezigheid die toen nog met de hand werd verricht. Eerst de uiers wat in vetten om, deze vervolgens met een knijpende beweging, waarbij de vingers bewegend van boven naar beneden, de verse melk in stralen in de emmer te laten belanden. De melkbussen werden vervolgens op de paard en wagen geladen om deze vervolgens aan de kant van de weg te plaatsen waar de melkwagen ze kwam ophalen en naar de melkfabriek bracht. Op het weiland en in de stallen rook je de geuren van het boerenland, een geur die je nooit meer zal verlaten. Een geur die mij doet denken aan een heerlijke avontuurlijke tijd.

Had de boer zijn klompen, wij hadden van die bruine plastic schoenen. En niet zonder reden, want het gebeurde met grote regelmaat, vooral bij de melkplaats, dat je in een vaak nog warme plakaat koeienstront stapte. Met de plastic schoenen was dit echter niet zo bezwaarlijk, want even met de voet door het water van de sloot en hij was weer schoon. Terugdenkend aan die ervaringen heb ik boer Arkesteijn vastgelegd op doek, waardoor deze herinnering een naar ik meen fijne plaats heeft gekregen.   

Drenthe, hunebed

Op een heerlijke zondagmiddag, na een stevige wandeling in de provincie Drenthe hebben we het er even van genomen. Een gezellig terras was reeds voor ons aangelegd. Eeen kopje koffie met een taartje zou nu zeer welkom zijn. De bestelling werd opgenomen en we lieten ons verwennen door de warmte van de zon. Even later kwam de serveerster met de bestelling. Een uitstekend kopje koffie, begeleid met een heel klein glaasje likeur en daarnaast een zelfgemaakt bosvruchtentaartje.Wat kan je gelukkig zijn met deze geschenken. Nadat we ons te goed hadden gedaan aan deze lekkernijen liepen we even naar binnen om de kosten te voldoen. Terloops pakte ik een folder van het bedrijf en nam dit mee naar huis. Op deze folder trof ik o.a. het hunebed aan dat u hiernaast wordt getoond. Natuurlijk wel nadat ik, Aad Vrijhof,  het op doek heb gebracht.        

De molen "Nooit gedacht" te Nieuw-Amsterdam/Veenoord maart 2011

 De molen Nooit Gedacht, is in 1916 aan de Industrieweg te Nieuw-Amsterdam/Veenoord geplaatst. Daarvoor heeft hij zowel in Overijssel als in Heerenveen gestaan. Nadat twee molens door brand verloren zijn gegaan is deze molen binnen zes weken uit de as herrezen. Het is een beeldbepalend monument welke wekelijks nog verscheidene malen draait. Het was Aad Vrijhof een genoegen deze molen te kunnen vastleggen.  

Het paard van Marken

Al zeilend vanaf de Oranjesluizen in Amsterdam vaar je gedreven door de zuidwester wind richting het noorden.In de verte is dan reeds de vuurtoren van Marken te zien. De vorm op afstand doet vermoeden dat het dan om een paard gaat. Alhoewel je dan waarschijnlijk wel al enige borrels op moet hebben. Bij het passeren van het paard wordt door het schuimend sop de koers vervolgd naar het plaatje Hoorn waar Jan Pietersz Coen zich tegenovder de Waag tracht recht te houden. Bij het zien van dit schilderij loopt het water mij regelmatig in de mond omdat de beloning, een heerlijk broodje paling, in Hoorn al op me ligt te wachten.  Ook hier heeft Aad Vrijhof het pointillisme toegepast.

De kantwerkster naar Vermeer door Aad Vrijhof

Voor het eerst heb ik geprobeerd om mijn eigen kleuren te maken door middel van pigmenten. Ik heb hiervoor als voorbeeld "De kantwerkster" van Vermeer genomen. De maten van het schilderijtje komen exact overeen met het origineel te weten 24 cm x 21 cm. Als ondergrond heb ik geen linnen gebruikt maar hout. Het is een genoegen te constateren dat de oude, door Vermeer gebruikte kleuren, vrij vaak overeenkomen met het overigens beperkte aantal pigmenten dat ik in mijn bezit had. De pigmenten laten zich zeer goed mengen. Ik zal evenwel volledig tekort schieten aan het gebruikelijke technische aspect bij het opzetten van een op hout uitgevoerd schilderij, maar dat mag echter vooralsnog niet baten. Het verdiend aanbeveling om terug te gaan in de tijd bij het beoefenen van de schilderkunst.     

Volendam door Aad Vrijhof

Schilderen op een houten paneel heb ik eerder gedaan bij het schilderij van de "Kantwerkster" van Johannes Vermeer. Ook toen heb ik de temperatechniek toegepast. Nu wordt hier een paneel getoond van 30 x 40 cm met daarop een afbeelding van een foto gemaakt in Volendam (25-01-2006). Een soortgelijke foto kom je over de hele wereld tegen. Vooral in Indonesie waar ik ze in vele woonkamers heb zien hangen. Zeer gedetailleerd heb ik getracht het ware beeld over te brengen. Maar zoals ook eerder bij de kantwerkster heb ik grote moeite met de gezichten. Vooral om dat je van doen hebt met miniatuur gezichten, waar het karakter haast niet op is aan te brengen. Tijd voor mij om me daar eens extra op te richten.   

Arles, mei 1888 (F567/JH1419)

Lopend richting het gele huis, gehuld in een denkbeeldige warme deken, geven langs de kant van de weg de krekels hun concert. Het ritme van je pas, welke het concert haar extra diepte moet geven, is geleidelijk van Allegro richting Andante gegaan. Gedachten hebben inmiddels het hoofd verlaten. Een hoofd dat hoog boven de bomen uitreikt en wordt gevuld met gelukzaligheid. Ik, Aad Vrijhof, weet niet of Vincent van Gogh deze dag zo heeft beleefd, maar dat is wat ik voel bij het maken van dit schilderij. Een schilderij een met intense kleur blauw. Een boom die stoer haar twijfelachtige kleuren laat zien.      

Arles, augustus 1888, (F453/JH1559)

De zonnebloemen van Van Gogh. De schilder stond bekend door de schilderijen die hij van zonnebloemen heeft gemaakt. Zonnebloemen die vaak al ver over de fleurisante tijd heen waren en juist daarom het leven kenmerken. Dit schilderij met een eenvoudige gevulde vaas staat voor wat het is. Het leven, naar Van Gogh door Aad Vrijhof.   

De Zaaier, naar Vincent van Gogh door Aad Vrijhof

Met de zon op de achtergrond werd de zaaier geschilderd in afwachting van de oogst. Zou dit schilderij te verkopen zijn?

In de brief aan Theo schreef Vincent over dit schilderij :"Dit is een krabbel van het laatste doek dat ik onder handen heb, weer een zaaier. Immense citroengele schijf als zon. Geelgroene hemel met roze wolken. De grond violet. de zaaier en de boom pruisisch blauw. Doek van 30.

Laten we met exposeren rustig wachten tot ik een dertigtal doeken van 30 heb. Dan zullen we die eens in jouw appartement exposeren voor je vrienden en dan nog zonder er veel ophef over te maken.

En laten we verder niets doen.

Saint-Remy, juni 1889

De sterrennacht, ooit bezongen door Don MacLean onder de titel "Vincent" heeft mij in eerste instantie getroffen door de stilte van het dorp dat op de voorgrond is te bewonderen. Vincent kijkt hier vanaf een denkbeeldig punt uit over het dorp. Links een cipres en rechts een bos van olijfbomen. Het schilderij laat een lichtende kracht van de nacht zien. De eerste keer dat ik, Aad Vrijhof,  het schilderij had opgezet bleek niet de juiste te zijn. Ik had het origineel niet goed bekeken. Wat ontbrak was de citroengele ondergrond. Ik heb vervolgens het schilderij weer opnieuw overschilderd met citroengeel dat ik van mijn buurman Paul Mijzen had gekregen omdat ik dit niet in huis had en zoals het vaak gaat, ik wilde er direct aan beginnen. Zoals vaak wordt gezegd betreft het hier een van de beroemste stukken van Van Gogh. Overigens een heerlijk schilderij om je in te verdiepen en te schilderen.     

Nieuw-Amsterdam 1883, (F21/JH415)

Getweeen stil werkend, de toekomst zekerstellend worden ritmisch de turven opgestapeld. Het geheel speelt zich af in Nieuw-Amsterdam. Om precies te zijn, gezeten aan de Vaartweg, waar raven hun harde, scherpe stemmen laten neerdalen op het stille landschap. Vincent was 's-morgens vroeg te voet vanaf het Logement van de familie Scholten, beladen met ezel en kwasten richting de Zwarteweg gelopen waar hij halverwege rechtsaf is geslagen om te worden bevangen door het fantastische beeld van het werkende echtpaar. Als de boot is geladen zullen zij hun turvenhandel afvoeren richting Hoogeveen waar Vincent enige tijd daarvoor vandaan was gekomen. Het echtpaar is er inmiddels niet meer, de geschilderde plek wel.  Aad Vrijhof was er.     

boer, onkruid verbrandend

Na lange tijd, het was alweer zo'n dertig jaargeleden, heb ik de moed opgebracht om het palet weer eens op te pakken. Aangemoedigd door een advertentie waarin ik werd gewezen op een schildercursus leek mij dit een mooie gelegenheid. Deze cursus werd genoemd "schilderen naar Vincent van Gogh", waarbij het de bedoeling was om werken van deze beroemde schilder na te schilderen. Vooral de omgeving waar de cursus werd gegeven trok mij bijzonder aan. Dit was namelijk in het logement Scholten, thans het Van Goghhuis genoemd, waar Vincent enige tijd heeft gewoond en geschilderd. Het was daar in Nieuw-Amsterdam dat hij heeft besloten om door te gaan met schilderen. De omgeving vond hij geweldig en hij genoot dan ook met volle teugen. Het werk uit zijn Drentse tijd was veelal donker van kleur en had het boerenleven als onderwerp.Het hier afgebeelde schilderij "boer, onkruid verbrandend" heb ik gemaakt in het Van Goghhuis waar een voorbeeld van dit schilderij hing. In de sfeer van Vincent heb ik geprobeerd een zo gelijkend beeld te scheppen waarbij je de geur van het brandende onkruid nog kan ruiken. In de avondstilte midden op het land niets anders horend dan een enkele vogel en het sissend geluid van het nog levende loof. Ook nu heerst deze geweldige sfeer nog steeds rond Nieuw-Amsterdam.

Schilderij naar Vincent van Gogh door Aad Vrijhof

Korenveld met Cypressen, Saint-Remy 1889

Het was in 1889, om precies te zijn october 1889, dat Vincent van Gogh dit schilderij geboren liet worden. een prachtig toonbeeld van golvend landschap met een tweetal fiere cypressen die het schilderij aan de rechterzijde de boventoon laten voeren. Het zijn vooral de kleuren die Vincent hier heeft gebruikt die mij ertoe hebben gebracht om het "Korenveld met cypressen" te schilderen. Vincent die vooral in het begin van zijn schilderperiode vrij "donker" schilderde, denk daarbij aan zijn Drentse tijd, liet zich in Saint-Remy verleiden tot het meer kleurrijke palet. Het franse landschap heeft hem waarschijnlijk toch de vreugde van de kleur weten te brengen. Het schilderij heb ik, Aad Vrijhof, thuis in Nieuw-Amsterdam gemaakt en meet 50 x 40 cm.  Het originele schilderij van Vincent meet 52 x 65, dus de verhouding is wel aanwezig. Vincent vond het overigens heerlijk om Cypressen te schilderen omdat hij het een boom vond met uitstraling.

Een rijtje boerenhuizen, Drenthe.

In 1880 koos Van Gogh voor het kunstenaarschap en begon ook hij met het kopiëren van werken van de Franse boerenschilder Jean-Francois Millet. Hij vertrok naar Den Haag om bij de schilder Anton Mauve in de leer te gaan. Zijn broer Theo (geb. 1857) ondersteunde hem financieel. Van Gogh begon in 1882 een relatie met zijn model Sien Hoornik. In 1883 verbrak hij deze relatie en vertrok vanuit Den Haag naar Drenthe, waar hij op 11 september arriveerde te Hoogeveen.

De keuze voor Drenthe was Van Gogh ingegeven door zijn broer Theo. Drie weken verbleef Vincent bij logementhouder Albertus Hartsuiker te Hoogeveen. Hij legde zich toe op het schilderen en tekenen van figuren en landschappen, maakte uitstapjes in de omgeving. Op 2 oktober verliet hij Hoogeveen en ging met de trekschuit naar Veenoord/Nieuw-Amsterdam, waar hij zijn intrek nam in het logement van Hendrik Scholte. Dit huis is anno 2002 gerestaureerd: het museale 'Van Gogh Huis' herinnert aan Van Goghs verblijf in Drenthe. Op 4 december 1883 vertrok hij weer naar Hoogeveen om de volgende dag de trein te nemen naar zijn ouders te Nuenen.

In Drenthe heeft Vincent van Gogh het schilderen geleerd. Hij heeft er een aantal olieverfstudies gemaakt naast vele tekeningen en briefschetsen.

Vooral deze tijd heeft mij getroffen. Momenteel heeft men in Nieuw-Amsterdam/Veenoord een aantal lijsten aangebracht waar Vincent heeft geschilderd. Het zicht door de lijsten geeft aan waar en welk schilderij heeft gemaakt. Ook het dit schilderij "een rijtje boerenhuizen" dateert vanuit zijn drentse tijd. De donkere kleuren van de boerenhuizen contrasteren op een grandioze wijze met de lichte enigszins blauwe lucht erboven. Ook hier ervaar je de stilte van de omgeving. Een vredige rust daalt neer op het landschap.

Geschilderd naar Vincent van Gogh door Aad Vrijhof

Boerenhuizen tussen bomen F18/JH397

Na vele jaren heb ik de kwasten weer ter hand genomen en heb ik, Aad Vrijhof, een korte cursus gevolgd in het Van Gogh-Huis in Nieuw-Amsterdam. De sfeer is geheel gewijd aan Vincent, die hier in 1883 gedurende enkele maanden heeft gewoond en gewerkt. De kamer waar hij heeft gelogeerd is tot op heden bewaard gebleven en is een hele bezienswaardigheid. Een van zijn schilderijen die hij nog in Den Haag heeft gemaakt is die u hiernaast treft. Met goudbruine kleuren worden natuur en percelen door de regen gekleurd. De rust die het schilderij geeft is oneindig. Gedurende drie jaren tot 2012 heeft het schilderij in IJmuiden gehangen.   

De oude molen, 1888

De oude molen waarvan ik me heb laten vertellen dat de trap nog steeds aanwezig is.

Geschilderd naar Vincent van Gogh door Aad Vrijhof

Fatata te Miti (Aan de zee)

In het voorjaar van 1891 zeilde Paul Gauguin naar Tahiti. Door geldgebrek was hij in Bretagne uitgeput geraakt en was ervan overtuigd dat hij in Tahiti zich weer volledig op de schilderkunst kon toeleggen. Hij had verwacht dat hij in een ongerepte natuur terecht zou komen waar het leven goed en goedkoop zou zijn. Maar de werklijkheid van Tahiti was anders dan hij had gedroomd. Hij kwam aan in de hoofdstad Papeete waar hij het veel te geciviliseerd vond. Hij besloot naar het Polynesische binnenland te verhuizen waar hij zijn paradijs op aarde vond. Hij voelde zich toch al niet geroepen om die volledig ingesnoerde, frivole parisiennes op doek te zetten. Hij was tot de dag van zijn dood in de ban van de dierlijke gratie en de onbezorgde naaktheid van de Polynesische vrouwen.

Hier afgebeeld een schilderwerk van Aad Vrijhof naar Paul Gauguin uit 1892: Fata te miti (Aan de zee)       

Het ruige, kale landschap van Bretagne bleek voor Paul een uitermate geschikte plek om zich zelf te zijn. Hier maakte hij menig kleurrijk schilderij. Het hier afgebeelde door Aad Vrijhof geschilderde doek naar Paul Gauguin genaamd "Bretons landschap met varkenshoeder" is het begin van de breuk met zijn eerdere schildersstijl.

Tahitiaanse vrouwen met Mangobloesems

Een goede vriend van Vincent was Paul Gaugin. Zijn vriendschap werd regelmatig onder druk gezet door Vincent. Menig maal heeft hij dan ook deze vaak warse persoon verlaten om zijn heil elders te zoeken. Aan de andere kant waren ze ook weer onafscheidelijk aan elkaar verbonden door de bezetenheid van het schilderen. Na de dood van Vincent in 1890 duurde het niet lang meer of Paul vertrok naar Tahiti waar hij het hiernaast door Aad Vrijhof geschilderde: Tahitiaanse vrouwen met Mangobloesems aan het doek heeft toevertrouwd.     

Schilderij naar Hopper door Aad Vrijhof

Vele jaren geleden, geheel alleen in een coupe. Al lezend door studieboeken naar ik mag aannemen verplaatst de jonge vrouw zich per trein. Waar de reis heen gaat kan ik slechts raden. Een beeld dat je ook vandaag nog kunt tegenkomen. Wat is er veranderd? Is alleen de tijd sneller geworden? Is de tekst van het boek achterhaald? Heerlijk om te herbeleven wat zich daar afspeelt in de context van onze tijd. Een schilderij met vraagtekens. Hopper heeft veel van deze vraagtekenschilderijen gemaakt.         

Kees Verwey een Haarlemse schilder leefde tot het eind van de vorige eeuw. In een vrij donker atelier maakte hij met het weinige licht dat dit atelier toeliet vele kunstwerken. Ook het nevenstaande werk, voorstellende een badkamer waar de schilder zichzelf in de spiegel heeft vereeuwigd. Het schilderij is in 2009 als gevonden werk in Het Haarlamsdagblad gepubliseerd op de voorpagina. Ik, Aad Vrijhof, had mijn ouders beloofd om het na te schilderen ook omdat ik de werken van Kees Verwey als een van de eerste bezoekers van zijn Galerie (samen met mijn dochter Charlotte) aan de Grote Markt in Haarlem heb mogen aanschouwen. Vermeldenswaardig is nog het volgende. Kees, volgens mij wars van popmuziek, heeft het  toch aangedurft om een houtskoolwerkje te maken van de The Beatles. Hierbij heeft hij echter over het hoofd gezien dat Paul Mccartny zijn gitaar linkshandig bewerkt en niet rechtshandig. maar ja kleinigheidje.   

Le moulin de Frangny, eigen werk 2009

Vorig jaar maart ontving ik, Aad Vrijhof, van mijn neef Ruud van Dongen een aantal foto's die hij had gemaakt van zijn huis in Frankrijk Dit huis ligt aan Le moulin de Frangny in het plaatsje Villapourcon. Het is gelegen in de Morvan en betreft een beschermt natuurgebied. Het gebied ligt op 300 meter hoogte. 

Nieuw-Amsterdam, 2010

Via de Amstel al varend door de verschillende waterwegen van de stad Amsterdam kom je op den duur uit bij watercentrum. De Magere brug ligt op enige afstand van ons. Hier hebben reeds vele schepen geschut.Wat mij, Aad Vrijhof, vooral bevreemde is dat de sluis bij de Magere brug zo smal is voor zo'n groot water. Dit zal echter wel met de historie te maken hebben. Het schilderij betreft ook al weer een gedateerd geheel. de twee schepen op de voorgrond zullen mogelijk op de kant liggen voor reparatie. Wie zal het weten.    

Paal 1, IJmuiderstrand

's-Morgens vroeg op 31 juli 2009 aan het IJmuiderstrand. Je kunt aan de schaduw van de paal zien dat de zon al uit het oosten is opgestaan. Een heerlijk dag die goed was voor een wandeling. Met mijn vader, Arie Vrijhof, ben ik vanuit de kennemerboulevard via het begin van de pier het strand opgewandeld. Wat mij opviel was de paal die fier op het strand zijn nummer toonde. Nummer 1, het was mij niet bekend waarom er in IJmuiden een paal stond met nummer 1 erop. Vroeger stond ter hoogte van IJmuiden volgens mij paal 56. Het schilderij wordt gekenmerkt door een groenige zandkleur. Dit is ontstaan doordat het zand nog vrij vochtig is en doordat er een licht zweem van algen zijn werk heeft gedaan. De vele schelpen op het strand maken een spannende tekening die wordt vervolmaakt door het zeilboot dat zich in de verte een weg baant. Ook hier de morgenrust met slechts enkele meeuwen en een strandloper die zich buiten het beeld laten zien en horen.   

Het Achterhuis "Kastanjeboom"

Het was eind april 2010 dat er een documentaire op de televisie werd getoond over Otto Frank, de vader van Anne Frank. De documentaire liet zien dat Otto Frank zich bij terugkomst volledig heeft gestort op het uitgeven van het dagboek van Anne. Het werd zijn levensvervulling. Nu, 65 jaar later, staan jaarlijks een miljoen mensen op de Prinsengracht om een bezoek te brengen aan het Achterhuis waar de familie Frank en anderen waren ondergedoken. Het dagboek werd het symbool om nooit meer te vergeten dat er een Holocast heeft plaats gehad. Het dagboek bespreekt het dagelijkse leven dat zich gedurende twee jaar in het Achterhuis aan de Prinsengracht heeft afgespeeld. Bij het passeren van de beelden zag ik, Aad Vrijhof, een aantal opnames die mij direct opvielen en waarbij gedachten bij mij opkwamen, dat Anne en de overige onderduikers alleen contact konden hebben met "het buiten" via de vensters. Dit bracht mij op het idee om datgene wat zij twee jaar lang als hun buiten hebben beschouwd, op doek aan te brengen. Zo zijn de onderstaande schilderijen ontstaan. Ik heb ze dan ook "De vensters van het achterhuis genoemd. 

Als eerste doek heb ik de kastanjeboom gemaakt, de boom waarvooral de laatste jaren zoveel om te doen is geweest omdat men meent dat hij sterk is achteruitgegaan en mogelijk een gevaar voor de omgeving zal worden. Velen hebben al kastanjes van deze moederboom meegenomen om het kindje van Anne's kastanjeboom elders te laten groeien. Ja tot zelf in Amerika.

Het Achterhuis "Zicht op daken"

Zal ze de stenen hebben geteld? Zal ze de vogels hebben gekend? Wie zal het weten? Het "zicht op de daken" gaf de vrijheid van het kijken naar de luchten. Luchten die er altijd al geweest zijn en er altijd zullen blijven. Storm, regen, mist maar ook zon en wind. Elementen die je kunt waarnemen maar die ze in het Achterhuis pover hebben kunnen ondergaan. Het zicht op een loodslab, op dakpannen, zwarte, grijze en rode dakpannen. Een enkele vogel die zich af en toe het dak als rustplek opzocht om vervolgens zijn reis in alle vrijheid voort te zetten. Dat alles gebeurde achter een van de vensters. In dit geval achter het venster met "zicht op daken". 

Geschilderd door Aad Vrijhof       

Het Achterhuis "Bovenlicht"

Het bovenlicht, maakte dat er frisse lucht onstond binnen twee ruimten van het Achterhuis. Een kleurrijk werkje waarbij het licht van de kamerlamp speelt met het raam van het bovenlicht en maakt dat de kleuren van de verf op zowel deur als op bovenlicht oplichten. Boven in de hoek van de kamer treft u een verbindigskastje voor de elektrisiteitsdraden, die hun verschillende wegen volgen door de aansluitende elektriciteitsbuizen.

Bovenlicht door Aad Vrijhof

Het Achterhuis "Westertoren"

De Westertoren gezien vanuit het Achterhuis. Met dagelijks het luiden van de klokken moeten ook de bewoners van het Achterhuis de klanken volledig in zich hebben opgenomen. Het werd een vertrouwd geluid. Een geluid dat ze zelfs niet meer beseften te horen. De oren waren meer gespitst op geluiden die niet herkenbaar waren.  

Het achterhuis "Westertoren" door Aad Vrijhof

Agaat

De agaat op de schoorsteenmantel tussen de andere stenen viel op door zijn prachtige kleuren. Voldoende geinspireerd om het doek te vullen met deze veelzijdigheid van kleur en beweging.

De date februari 2012 Aad Vrijhof

Het licht baant zich met geweld een weg door de purperrode gordijnen. De zon krijgt al snel vat op de lege olievaten die langs de schutting zijn opgeslagen. Een voor een laten zij met een gedempte knal de bovenkant enigszins bollen. Nog voor de roodborst het woord krijgt is het de zanglijster die zich aanmeldt en de wereld laat weten dat hij er nog steeds is. Het is vrijdag 29 juli. Een nieuwe dag dient zich aan. Het kussen is naast het bed gevallen. Ik strekte mijn arm en pakte het van de grenen planken om het vervolgens weer onder mijn hoofd te plaatsen. Het was gisteravond, of zeg maar gerust vannacht, laat geworden in het zaaltje van de Harmonie. De discussies gingen gepaard met veel vocht, terwijl op de achtergrond de muziek van James Brown weerklonk. Ik gooide het zomerdekbed van mij af zodat mijn klam geworden lichaam een beetje kon afkoelen. In mijn hoofd gonsde het nog na. Het zaaltje aan de Verbindingskade was tot aan de nok toe gevuld. Een zweem van de geur van bier en cola vulde de neusgaten. Het was broeierig. Een aantal had het zaaltje al verlaten en toog richting het strand om nog even te genieten van de ondergaande zon, om vervolgens huiswaarts te gaan.

De ontmoeting

Midden juli. Na een warme dag is het strand grotendeels verlaten. Het zand is nog warm en  voelt behaaglijk aan. Aan de einder worden enkele  zeilen door de zwoele wind naar het noorden gevoerd. Het belooft een spannende avond te worden. De natuur heeft gezorgd voor een unieke entourage. Dit maakt dat de sfeer in jouw voordeel is. De afspraak zou plaats hebben tussen paal 59 en paal 60. Bij de gang vanuit het duin blijven je voetstappen achter in het mulle zand, maar krijgen meer relief naarmate je dichter bij de zee komt. De zee die zich langzaam terugtrekt om jou meer ruimte te geven. In de verte is het nog een stip. Maar aan de verschillende kleuren ontdek je de combinatie van de, voor jou sinds kort, bekende kledingstukken. Door de spanning in je benen wordt de pas geremd, terwijl je met je hoofd al vele meters vooruit bent gesneld. De contouren worden meer aangezet. De herkenning wordt intenser. Tot het moment dat lachende gezichten elkaar treffen. "De ontmoeting is een feit". 

Na verschillende stijlen te hebben uitgeprobeerd vond ik het tijd om eens de moderne kant op te gaan. Met speciale aandacht voor de kleurtonen om de sfeer van de ontmoeting zoveel mogelijk te benadrukken, zoals ik deze hierboven heb beschreven. Het geheel meet 70 bij 50 cm. Wil je meer informatie over dit schilderij neem dan contact op met Aad Vrijhof. Mijn gegevens tref je elders op deze website.  

Febuari 2012            

Het gesprek Aad Vrijhof

De filosoof Abraham Dimitrov, die als hoogleraar verbonden is aan de Cambridge University, heeft de keuze gemaakt om zijn wetenschap uit te dragen. Hij reist stad en land af om zijn denkwijze te promoten. Een wat gedrongen, licht getinte man, geheel in het bruin manchester gekleed met daaronder zeer opvallende lichtblauwe suède schoenen. Zijn warrige haardos loopt door in een forse zwarte baard. Met zijn priemende zwarte ogen keek hij strak zijn publiek aan. Zijn Engelse uitsprak was van een uitstekende kwaliteit en gaf duidelijk zijn goede komaf weer. “Wie denkt de mens wel dat hij is”.   “Om deze term kracht bij te zetten,” sprak de filosoof, “zal ik u een voorbeeld geven”. Ik za l u een vergelijking geven”. Hij liep wat heen en weer op het podium zonder een woord te zeggen. Hij was aan het denken, tenminste dat werd door zijn houding gesuggereerd. Hij ving aan,” u kent waarschijnlijk wel de bacteriën die de mens veel goeds maar ook veel kwaads kunnen brengen. Het zijn nietige wezentjes die voor ons niet zichtbaar zijn althans niet met het blote oog. Neem nu een van de allerkleinste bacteriën, “het mycoplasma bacterie”. De verhouding van deze bacterie tot ons lichaam is enorm. Zie nu deze bacterie als de aarde en de kosmos als ons lichaam, dan kunt u zich voorstellen in welk een enorme ruimte wij, mensen ons bevinden en van welke een nietigheid wij zijn. Ik wil het met u hebben over ervaringen en over de kracht en macht die de mens zich zelf heeft toebedacht en dit mede in relatie tot de tijdsspanne.

Het contact februari 2012, Aad Vrijhof

Helen kende ik nog van de lagere school, toen wij beiden nog in de zelfde portiek aan de prinses Margrietlaan woonden. De vader van Helen was al jong overleden. Hij had een ongeluk gehad op het bedrijf waar hij werkte. Het bittere van het geheel was dat hij op de dag van het ongeluk eigenlijk een vrije dag had gepland om met zijn gezin een dagje op het strand door te brengen. Maar dat kon niet doorgaan omdat er een vrachtwagen vol met nieuwe panelen was aangekomen die enkele dagen eerder waren besteld. Helen was toen net als ik een jaar of zeven. Ik vond het heel erg voor haar en heb haar verschillende malen hierover aangesproken, het geen een band schiep welke tot op de dag van vandaag voortduurt. Ze heeft een bijzonder gevoel voor humor en lacht graag. Ik krijg van haar wel eens de indruk dat ze haar problemen weglacht. Ik heb dit wel eens met haar besproken, maar zelf herkent ze het niet. Daarnaast heeft ze een uitgesproken mening over alles wat er zich aan onrecht in deze wereld voordoet. De immer heersende armoede in de Derde Wereldlanden hebben daarbij haar grootste aandacht. Er gaat geen inzamelactie voorbij of zij loopt al met een geld bus van deur tot deur. Het moment, nadat de geld bus haar inhoud heeft kenbaar gemaakt, toont een beeld van grote voldoening welke op haar gezicht is af te lezen. Het kind in haar weerleeft. De beloning laat haar glunderen. Gisteravond vond ik haar anders, toen ik haar zag zitten naast haar vriendin Ineke Bergsma in het zaaltje van de Harmonie . Ze had zich volledig in het lichtblauw gekleed en had haar lippen donkerrood aangezet, haar blonde lange haren glansden als ware zij van goud onder de oude, enigszins achterstallig onderhouden kroonluchters. Van haar gezicht was af te lezen dat zij volkomen werd ingenomen door de filosoof die op enkele meters van haar afstond.   Zijn woorden werden als levend water door haar gedronken.

De toekomst door Aad Vrijhof

Over deze vergelijking wil ik u overigens nog het volgende laten weten en dan citeer ik enkele verzen uit Prediker, zoon van David en koning van Jeruzalem : ”Lucht en leegte. Lucht en leegte, zegt Prediker, lucht en leegte, alles is leegte. Welk voordeel heeft de mens van alles wat hij heeft verworven, al zijn moeizaam gezwoeg onder de zon? Generaties gaan, generaties komen, maar de aarde blijft altijd bestaan. De zon komt op, de zon gaat onder, en altijd snelt ze naar de plaats waar ze weer op zal gaan. De wind waait naar het zuiden, dan draait hij naar het noorden. Hij draait en waait en draait, en al draaiend waait de wind terug. Alle rivieren stromen naar de zee, toch raakt de zee niet vol. De rivieren keren om, Ze gaan weer naar de plaats vanwaar ze komen, en beginnen weer opnieuw te stromen. Alles is vermoeiend, zozeer dat er geen woorden voor te vinden zijn, wat er is gedaan, zal altijd weer worden gedaan. Er is niets nieuws onder de zon. Wanneer men van iets zegt: “Kijk, iets nieuws,” dan is het altijd iets dat er sinds lang vervlogen tijden is geweest. De vroegere generaties zijn vergeten, en ook de komende zullen weer worden vergeten.” Ik vond het maar een vermoeiend onderwerp en toch liet het me niet los. Wat zou dit voor mij kunnen betekenen. Is het leven dan niet anders dan het te leven zonder daar iets voor behoeven te doen, zonder een streven te hebben,   zonder de moeite te nemen om een gezin te stichten. Want waarvoor zou je je met dit gegeven nog moeten inspannen. Het is niet zo, dat ik op deze vrijdag op mijn bed zal blijven liggen om het antwoord hier op te vinden, maar ik wil me er toch wat meer in gaan verdiepen. Abraham Dimitrov krijgt zijn zin. Hij heeft zijn woorden zijn niet voor niets uitgesproken.

Veen voor Vis

Dit boekje geeft een impressie van de verschillende schilder- en woordenmaaksels die ik in de afgelopen periode in Nieuw-Amsterdam/Veenoord heb gemaakt. Na een cursus in het Van Gogh Huis, waar de sfeer van Vincent nog in alle hoeken van het logement kan worden ingeademd, werd ook ik, naast de vele andere cursisten, door deze sfeer aangestoken en heb ik verschillende schilderijen naar, zoals dat wordt genoemd, Vincent van Gogh gemaakt. Daar is het echter niet bij gebleven, ook Paul Gauguin en Kees Verweij werden met mij geconfronteerd. Daarnaast ben ik de boer opgegaan en heb naast enkele kleine werkjes "De vensters van het achterhuis" op het doek gezet. Aangevuld met wat foto's van IJmuiden en Nieuw-amsterdam/Veenoord maak ik vervolgens een uitstapje naar mijn woordenmaaksels, waaronder de boekjes "Weckpot en eierkolen" en Helmgras en stuifduin.  

Veen voor vis door Aad Vrijhof

Tijdens een bezoek aan de Taalwerkplaats waar Mart Brok de dichtersscepter zwaait, waren het de verschillende dichtsels die mij op het idee bracht om hiervan een compilatie te maken en deze aan het eind van de voorstellingen tijdens het open podium ten gehore te brengen.

Een van de deelnemers/bezoekers heeft dit gewaardeerd en heeft deze waardering als volgt vertaald

" Tijdens het traditionele open podium bracht Aad Vrijhof op indrukwekkende wijze verslag uit van zijn ervaringen".

De Taalwerkplaats in Nieuw-Amsterdam is zeer de moeite waard om te bezoeken. 

2009 Van Goghhuis.

 Voor het eerst heb ik mijn schilderijen geexposeerd in het Van Goghhuis in Nieuw-Amsterdam/Veenoord. Dit was na de cursus die ik daar heb gevolgd. Velen hebben zich verdiept in de schilder Vincent van Gogh. Sommigen zijn zelfs door zijn virus aangetast.

Met drie schilderijen heb ik tussen anderen mogen exposeren. Genoten heb ik van de vele positieve berichten en de fijne contacten die ik daaraan heb overgehouden.

2010 Bloemisterij de Goud Iep.

In mei 2010 heb ik een expositie mogen houden. In de winkel en etalage van bloemisterij "de Goud Iep". Een zondag eerder had ik vier schilderijen gemaakt over "de venster van het Achterhuis". Juist in de meidagen kwam dit onderwerp tot zijn recht. 

2010 Taalwerkplaats.

Met een gevarieerd aantal schilderijen, waaronder naar Van Gogh, naar Gauguin en enkele eigen werken heb ik het genoegen gehad om gedurende enkele maanden te hebben geexposeerd in de Taalwerkplaats aan de Zijtak te Nieuw-Amsterdam.

2010 Eerste Kunstmarkt. Nieuw-Amsterdam/Veenoord.

Met een tweetal stands meegedaan aan de eerste kunstmarkt te Nieuw-Amsterdam/Veenoord.  

2011 Vaart ZZ, Nieuw-Amsterdam. 

Vele werken zijn tentoongesteld in de etalage aan de Vaart ZZ te Nieuw-Amsterdam, ten genoegen van de vele inwoners, zo heeft mogen blijken.

2011 Tweede Kunstmarkt, Nieuw-Amsterdam/Veenoord.

Met een drietal stands meegedaan aan de Tweede kunstmarkt te Nieuw-Amsterdam/Veenoord.      

2012 Molen Nooit gedacht

Het schilderij " Het landschap "wordt geexposeerd in de molen "Nooit gedacht" te Nieuw-Amsterdam/Veenoord